Nog even en ik ga weer aan het werk. Dus nog even genieten van het feit dat ik op elk moment van de dag om de hoek van mijn slaapkamerdeur kan gluren en daar een klein meisje kan zien liggen. Nog altijd even wonderlijk.
We hebben weer binnen-dagen. Dit keer niet omdat zij te klein is om naar buiten te gaan. Maar omdat we ingesneeuwd zijn. Met de wandelwagen naar buiten kan wel, maar niet ver. Duwen geen optie, trekken een klein stukje. Als een soort sneeuwschuiver.
En dit keer zijn de binnen-dagen veel makkelijker dan een paar maanden geleden. Omdat ze bijna op zijn? Omdat ik gewend ben geraakt aan meer alleen, aan meer stil?
Ze is inmiddels uit haar coconnetje gekropen, de wereld buiten haar in. Ze kijkt en ze lacht en ze probeert iets te vertellen. Dus nu zijn we samen thuis, in plaats van allebei. En een binnendag samen is niet stil en alleen maar gewoon gezellig.
Zou dat het zijn?
